一种很套路的笛卡尔树DP……
看着那个绝对值很烦,于是我们考虑一种全新的转移方式。
考虑把数字从小到大,一个一个插入当前序列的空隙中。
于是我们就可以知道这个数字对答案的贡献。
比如,如果当前它两边没有数字,那么系数就是 − 2 -2 −2,
如果一边有数字,系数就是 + 1 − 1 +1-1 +1−1也就是 0 0 0,
如果两边都有数字,系数就是 2 2 2。
当然,对于放在边界的数字要特殊判断。
于是就有了这样的DP:设 f i , j , k , t f_{i,j,k,t} fi,j,k,t表示前 i i i个数都放好了,形成 j j j段序列,当前的总贡献是 k k k,放了 t t t(取值为 0 , 1 , 2 0,1,2 0,1,2)个在边界上的·数字。
讨论一下这个数要插入到哪里,有没有跟相邻的区间相连。这样就可以搞出一个DP。
写出所有方程式,这时候会发现 k k k的取值范围比较奇怪,必定存在着许多的冗余状态。
设一个 k k k的替代品 k ′ k' k′, k ′ = k + ( 2 j − t ) a i k'=k+(2j-t)a_i k′=k+(2j−t)ai
相当于我们想象一下在所有的空位填上一个 a i a_i ai得到的总贡献。
有这个总贡献的定义得知, k ′ k' k′是在一个比较正常的取值范围之内的。
枚举的时候枚举 k ′ k' k′,再转化成 k k k,存储的时候转化成 k ′ k' k′。
这样就可以保证时间复杂度了。
using namespace std;
#include
#include
#include
#define N 110
#define maxL 1010
#define mo 1000000007
#define ll long long
int n,L;
int a[N];
int f[N][N][maxL][3];
void upd(int i,int j,int k,int t,int val){
// printf("f(%d,%d,%d,%d)+=%d\n",i,j,k,t,val);
k=k+(2*j-t)*a[i];
if (k<=L)
(f[i][j][k][t]+=val)%=mo;
}
int main(){
freopen("count.in","r",stdin);
freopen("count.out","w",stdout);
// freopen("in.txt","r",stdin);
// freopen("out.txt","w",stdout);
scanf("%d%d",&n,&L);
if (n==1){
printf("1\n");
return 0;
}
for (int i=1;i<=n;++i)
scanf("%d",&a[i]);
sort(a+1,a+n+1);
memset(f,0,sizeof f);
f[0][0][0][0]=1;
ll ans=0;
for (int i=0;i<n;++i){
for (int j=0;j<=i;++j)
for (int k=0;k<=L;++k){
for (int t=0;t<=2;++t){
int tmp=f[i][j][k][t];
if (!tmp)
continue;
int rk=k-(2*j-t)*a[i];
// printf("\nf(%d,%d,%d,%d)=%d\n",i,j,rk,t,f[i][j][k][t]);
// if (i==2 && j==2 && rk==-3 && t==2)
// printf("");
upd(i+1,j+1,rk-2*a[i+1],t,(ll)tmp*(j+1-t)%mo);
if (j)
upd(i+1,j,rk,t,(ll)tmp*(2*j-t)%mo);
if (t<2){
upd(i+1,j+1,rk-a[i+1],t+1,(ll)tmp*(2-t)%mo);
if (j)
upd(i+1,j,rk+a[i+1],t+1,(ll)tmp*(2-t)%mo);
}
if (j>=2)
upd(i+1,j-1,rk+2*a[i+1],t,(ll)tmp*(j-1)%mo);
}
}
}
// printf("\n");
for (int k=0;k<=L;++k){
// printf("f(%d,%d,%d,%d)=%d\n",n,1,k,2,f[n][1][k][2]);
ans+=f[n][1][k][2];
}
printf("%lld\n",ans%mo);
return 0;
}
笛卡尔树DP,也就是按顺序枚举插入,在转移过程中合并连续段。这是一个大套路啊……